شهیدان زنده اند

خانمی که فعالیت اجتماعی ش رضایت گرفتن برای بچه های اعدامی بود ، یه بار به دوستش که دکتر روانشناس بود گفت موردی هست که نتونستیم براش از اولیاء دم رضایت بگیریم ، فردا هم روز اجرای حکمِ قصاص ش هست، برو باهاش صحبت کن ، بالاخره تو درسش رو خوندیدکتر گفت من نمیتونم ، آخه کسی که فردا روز اجرای حکم ش باشه که نمیشه از امید به زندگی یا فردایی بهتر و آینده ای روشن براش حرف زد ، آخه چی بگم بهش؟ چی کار کنم براش؟چیزی که منو واقعاً متأثر کرد ، جواب اون خانم بودخانم مددکار گفت : بهش کمک کن تا راحت تر بمیره ، تا آسون تر مرگ رو بپذیرهبه قول معروف « آخِرُ الدَواء ألکَی » : آخرین راه درمان بریدن استوقتی عضوی مثلاً « پا » دچار عفونت شدید بشه به طوری که دیگه هیچ دارو و درمانی بهش اثر نکنه و سیاه بشه ، دکترها مجبورند اون عضو رو قطع کنند ( یعنی آخرین راه درمانش قطع عضوه )در رابطه با اون جوون اعدامی هم ، همه تلاش خودشون رو برای نجاتش کرده بودن اما وقتی نتیجه ای نداشت ، ناچار بودند که بهش مرگ را بقبولانند در حقیقت ، آخرین راه درمان اون جوون ، ایجاد زمینه برای پذیرش مرگش بودبرچسب‌ها: پذیرش , آنچه , که , هست شهیدان زنده اند...

دلم تنگ میشوددلم برای دلتنگی ، تنگ میشودبرای دوست داشتنت و برای آن لحظاتی که نداشته و ندارمت............دلم تنگ میشوددلم برای چشمانی که ندیده ام تنگ میشودبرای دستان گرمی که هیچ گاه نفشرده امو برای همه شب هایی که تو را در آغوش نکشیده ام............‌‌دلم تنگ میشوددلم برای گندمزار گیسوانت تنگ میشودبرای لب هایی که افسونش لبخند بودو برای گونه هایی که سرخی اش آتش..............دلم تنگ میشود دلم برای شعرهایی که در وصفت نسروده ام تنگ میشودبرای حرف هایی که تا ابد در دلم خواهد ماندو ...........برای توپی نوشت : با ادای احترام به پل الوار شاعر فرانسوی و احمد شاملو ( مترجم )که این نوشته  شاید ، الهام گرفته از شعر « تو را دوست میدارم » پل الوار باشد و با ادای احترام به حسن فتحی برچسب‌ها: بی آنکه بدانم , یا آن که بدانند شهیدان زنده اند...

قربان یعنی چون تو را امیرت امر کرد بپربپریچه از بلندی و چه در درون آتش ، بی آن که اندیشه کنی ، بی آن که سخنی بر زبان آوریوگرنه ، گوسفند که با پای خود به قربانگاه نمیرود ، او را کشان کشان میبرندبه قول فاضل نظری : آب طلب نکرده همیشه مراد نیستگاهی بهانه ‌ای است که قربانی ‌ات کنندقربانی شدن یعنی حسین ، یعنی با همه عزیزانش ، با همه امیدهایش ، با همه زخم هایش ، پای در قربانگاه کربلا نهاد و از همه چیزش گذشت مثل شهیدی که از خانواده اش ، همسر و فرزندش ، آمال و آرمانش عبور کرد و پای در مسلخ نهاد ، بی آن که دمی ترس به خود راه دهدآن گونه که فرخی یزدی سرود :در مسلخ عشق جز نکو را نکشند روبَه صفتان زشت خو را نکشندگر عاشق صادقی زِ مردن نَهراس مردار بُوَد هر آن که او را نکشند شهیدان زنده اند...